Prolog.

    - Kto, do cholery, wpadł na taki idiotyczny pomysł?

     Andrea Anastasi przechadzał się gorączkowo po całym pomieszczeniu, zastanawiając się przy tym, czy nie najlepszym wyjściem byłoby nic innego, jak zamordowanie pomysłodawcy. Oskar Kaczmarczyk w tym momencie podniósł głowę znad jakichś papierów, spojrzał na drugiego Andreę w pomieszczeniu, potem na Marcina Możdżonka, ale widząc, że żaden nie kwapi się odpowiadać na pytanie trenera, przetworzył je sobie w głowie jeszcze raz, na własny, ojczysty język, a potem szeroko się uśmiechnął.

     - Prezes! – wypalił głośno, co zresztą było prawdą.

     Magneto parsknął śmiechem, co zagłuszyło otwierające się drzwi.

     - Prezes co? – spytał zainteresowany Krzysztof Ignaczak, stojąc w drzwiach.

     - Prezesa kochamy, nawet mimo tego, że wymyśla jakieś głupie konkursy – odpowiedział mu Jarząbek, czego efektem był jeszcze głośniejszy chichot obecnych w pomieszczeniu.

     Jedynie Anastasi przewrócił oczami, odrobinę zdegustowany.

     - Wybierzcie lepiej jakichś dwóch chłopaków, będzie mniej zamieszania – odezwał się w końcu, dopiero po chwili orientując się, że mówi w swoim ojczystym języku. Natychmiast się zreflektował, powtarzając to zdanie po angielsku.- A jeszcze lepiej jakichś dwóch sobie obcych.

     - Ale ja chyba nie w temacie – stwierdził Igła, od razu się dosiadając.

     Wprawdzie przyszedł z inną sprawą, ale tak bardzo zaciekawiło go, co mogło być powodem aż takiej irytacji pana Anastasiego, że aż postanowił się dowiedzieć. A na wyjaśnienia nie musiał zbyt długo zresztą czekać. Chociaż wszystko i tak ładnie się ze sobą łączyło, w końcu przyciągnął go tam nikt inny jak sam kapitan skradający się korytarzem. Nie, nie, tak to nie będzie, przecież Krzyś musiał wiedzieć wszystko o wszystkich. Najwyżej potem zacznie zgrywać idiotę, że po coś innego, co mu szkodzi… Ważne, żeby się dowiedział. Bo kapitan kapitanem, ale co on takiego mógł knuć za plecami całej drużyny?

     - Prezes wymyślił jakiś idiotyczny konkurs, żeby, jak to określił, wyjść naprzeciw fanom – wyjaśnił Marcin.- A dwoje wygranych pojedzie z nami na turniej do Kanady i dostanie darmowe bilety na mecze w Spodku. No i teraz ich właśnie wybieramy.

     - Bo jakbyście wy mieli to robić całą czternastką, to byłoby chyba tylko więcej awantur i niezdecydowania… - uzupełnił Jarząbek.- Olek się wykręcił, twierdząc, że musi jeszcze załatwić ostatnich pacjentów u siebie w gabinecie, zanim wyjedziemy, Sowa też jakąś kiepską wymówką, no i zostaliśmy w czwórkę.

     - Wstępnie już je przeselekcjonowaliśmy – dodał Gardini.

     - A to ja wam z chęcią pomogę – wyszczerzył się Libero, już całkowicie zapominając o swoim własnym interesie i przysuwając do siebie po stole kilka zgłoszeń.

     Anastasi prychnął ledwie słyszalnie, nie bardzo kwapiąc się do pomocy w chwili, gdy reszta zaczęła się przeglądaniem zgłoszeń. Siłą rzeczy, mając na myśli język, Gardini podniósł się i podszedł do kolegi, chcąc zamienić z nim kilka cichych zdań, by nie przeszkadzać reszcie. A po chwili tak po prostu wyszli, bo w gruncie rzeczy to, co potem miało się stać z tym konkursem, było im całkowicie obojętne. Cisza i skupienie nie trwały jednak zbyt długo.

     - Czuj to – odezwał się nagle Jarząbek, próbując powstrzymać uśmiech. Ten jednak i tak wykwitł na jego twarzy.- Aleksandra Bielecka, jakie jaja.

    - No co ty? Pokaż – zażądał od razu Możdżonek, został jednak zagłuszony przez głośny śmiech Igły, zmuszony więc był sam sięgnąć po zgłoszenie.

     - Nie ma bata, bierzemy ją – wydusił Ignaczak, nie mogąc powstrzymać śmiechu.- Będzie zabawnie.

     - Ale to podwójne zgłoszenie – przygasił ich entuzjazm Marcin.- Ona i jeszcze jakaś Agata Borkowska.

     - To weźmy tylko ją i dobierzmy jakiegoś chłopaka, żeby Andrea był w miarę zadowolony – rzucił Kaczmarczyk.

     - Ale ją koniecznie – Krzysztof cały czas się szczerzył.- Żeby się pośmiać z naszego łysego recydywisty.

     - Jest mały problem… - Kapitan wcale nie był zadowolony, że znów musi gasić ich entuzjazm i poddawać w wątpliwość ten ich jakże genialny plan.- Jest tylko jeden adres. Tej drugiej.

     - To może jednak wybierzmy kogoś innego…? – zasugerował cicho Oskar.

     - Nie ma mowy. Bierzemy obie.

___

dzień dobry...?