22. Liczyłam, że pożyczysz mi te bokserki w misie.

     Aleksandra Bielecka posiadała taką wspaniałą książeczkę, tudzież zeszycik, na którego okładce było zdjęcie mocno wyretuszowanej pani i napis „100 panoramicznych”. Dzięki niemu właśnie podróż minęła względnie spokojnie (nie licząc lamentującego Kurka, że nie wie, gdzie wsadził swoje szczęśliwe majtki), bo sobie usiadła elegancko koło Pitera i lecieli tak strona po stronie, krzyżówka za krzyżówką, czasem dopytując siedzącego przed nimi Możdżonka o jakieś wyjątkowo trudne hasła, w efekcie czego połowa owego zeszyciku (dokładnie połowa, co do strony) została zapełniona. Wszystko inne z głowy wyrzuciła, co wyszło jej nawet skutecznie. Wcześniej, oczywiście, przeprosiła jeszcze Nowakowskiego za to, że mu przyłożyła kilka razy bez powodu, ale nie wydawał się tym zmartwiony i jedynie się uśmiechał. Ojcu jakoś się wytłumaczyła, na bajeczki był dosyć podatny, a w aktualnym momencie liczyły się tylko te krzyżówki. Potem natomiast karty, kiedy to wielka karciana trójca w składzie: Kosok, Kurek, Nowakowski próbowała nauczyć ją grać. I chyba się sprawdzało to powiedzonko, że kto ma szczęście w kartach, ten nie ma szczęścia w miłości, czy jak to tam szło, bo Bieleckiej, jak na pierwszy raz, szło nadzwyczaj dobrze i wygrała aż trzy partie z rzędu. Coś to chyba znaczyć musiało. Być może.
      Za to w rzędzie po lewej siedział sprawca wcześniejszego zamieszania. Przegiął i miał tego pełną świadomość. Ale z drugiej strony cieszył się, że w końcu zdobył się na odwagę i wygarnął jej wszystko, ucierając trochę przy tym nosa tej rudej zołzie. Może nie powinien być aż tak dosłowny, ale mimo wszystko zrobiło mu się trochę lżej na duszy. W końcu wyrzucił z siebie to, co zbierało się w tym przez tak długi okres. W końcu pokazał, że nie jest kimś, kim można pomiatać i na każdym kroku robić z niego idiotę.
     Chociaż z drugiej strony, odzywało się w nim poczucie winy; taki cichy głosik z tyłu głowy, mówiący o tym, że jednak zachował się jak szczeniak, a nie dorosły mężczyzna. Może nie powinien być tak dosadny w swoich słowach? Przecież nikt, nawet Bielecka, nie zasługiwał na takowe traktowanie. Podniósł lekko głowę, by odszukać ją wśród zawodników i najzwyczajniej w świecie sprawdzić, jak się trzyma. Siedziała cztery siedzenia przed nim w środkowym rzędzie, grając z chłopakami w karty. Niby uśmiechała się, wytykając im przy okazji, że ograła ich któryś tam raz z rzędu, ale nie była tą samą dziewczyną, co jeszcze kilka dni wcześniej. Jej oczy nie błyszczały w ten specyficzny sposób, od którego zawsze poprawiał mu się humor i nawet złość na nią stawała się odrobinę mniejsza. Był to raczej taki uśmiech przez łzy. Łzy, które spowodował nie kto inny, jak Michał Kubiak.
     - To chcesz czy nie? – Zatorski szturchnął go ramieniem, podsuwając pod nos opakowanie żelków Haribo.
     Pokręcił jedynie głowę i przykleił nos do samolotowego okna, by podziwiać otaczające go chmury. Borkowska się obraziła, bo Aleksandra to w końcu jej przyjaciółka, a Zbigniew solidarnie siedział teraz obok swojej dziewczyny, posyłając mu jedynie spojrzenie, oznaczające, że czeka ich bardzo długa rozmowa. Nie miał mu za złe tego, że woli towarzystwo swojej dziewczyny; on pewnie też by wolał, gdyby posiadał takową. A jedyna kandydatka do tegoż miejsca, miała go za skończonego gbura. I słusznie zresztą.
     Za to kolejne sześć siedzeń przed Michałem siedziała zmartwiona Agata, udając, że z uwagą przegląda Cosmopolitana. Mądra gazetka to raczej nie była, ale francuskiego nie rozumiała ani w ząb, a tam i tak więcej było obrazków niż tekstu, więc kupiła na lotnisku akurat to i teraz przynajmniej pooglądała sobie nowe kolekcje, jedną czwartą myśli przeznaczając na to, by sobie uświadomić, jak brzydkie są niektóre modelki. Nie omieszkała nawet o tym poinformować Zbyszka.
       - Ta jest okropna – stwierdziła, otwierając na konkretnej stronie i podsuwając mu niemalże pod nos.
     - Yhyyym – wymruczał, ewidentnie niezainteresowany, bo nawet na gazetę nie spojrzał; wydał z siebie ten dźwięk tylko po to, aby nie było pretensji, że jej nie słucha, bo przecież słuchał.- To ma jakieś znaczenie?
     - Nie ma – wzruszyła ramionami, bo pytanie przecież było całkiem sensowne; to nie miało żadnego znaczenia, ale Aga zajęła się teraz tym, by nie zajmować się czymś innym. I właśnie w tym momencie odruchowo wychyliła się przez podłokietnik, by spojrzeć w kierunku tego, co aktualnie miało znaczenie.- Co ja mam z nimi zrobić, hmm?
       - A co ty chcesz robić? – teraz już nawet Zibi na Agatę spojrzał, autentycznie zdziwiony.
     - No pomóc im jakoś. To logiczne przecież, nie? Bo teraz to się raczej ostro pożarli i to raczej nie przejdzie już tak gładko jak wcześniej…
     - Daj im spokój. Po osiem lat mają, dziećmi są, że sobie sami nie poradzą?
     - Nie rozumiesz – stwierdziła tak dziwnie stanowczo.- To jest moja przyjaciółka i ja muszę…
     - Nic nie musisz – przerwał jej.- Mówię ci, daj im spokój, sami sobie to wyjaśnią.
    - Gówno sobie wyjaśnią! – głosu nie podniosła, aczkolwiek już była odrobinę zbulwersowana.- Ona się teraz zamknęła, sam widziałeś, że nie chciała ze mną gadać na lotnisku potem. I będzie tylko ryczała w poduszkę dzień w dzień.
      - Aż jej przejdzie – zauważyła Zbigniew bezlitośnie.
      Borkowska odruchowo prychnęła.
     - Ciebie to w ogóle nie obchodzi? Nie obchodzi cię, jak się czuje twój przyjaciel? Nie chcesz mu pomóc?
     - Ja mogę sobie z nim porozmawiać i coś mu ewentualnie doradzić. A nie od razu knuć jakieś intrygi i planować jakieś sytuacje, w które można ich wpakować, jak to baby robią.
     - Baby?! – znów prychnęła.
     - Nie łap mnie za słówka, proszę cię.
     - Jesteś normalnie bezduszny. Ja chcę, żeby im w końcu wyszło i to prędzej, a nie później, bo pasują do siebie i…
     - Aga, to jest życie, a nie jeden z tych romansów, co widziałem u ciebie w pokoju na półce, zejdź na ziemię.
     Otworzyła jeszcze usta, potem powoli je zamknęła, nic nie mówiąc, a na końcu wydała z siebie jakiś dziwny dźwięk złości, poderwała się i poleciała do toalety.


     - Coś się stało?
     Agata spojrzała na Aleksandrę jak na kosmitę. Pytanie było co najmniej nie na miejscu, bo powinno wyjść z tych drugich ust i być skierowane do tej drugiej osoby, a tutaj niespodzianka, zamieniły się rolami.
     - Dlaczego miałoby się coś stać? – spytała, chcąc brzmieć spokojnie i ogólnie obojętnie, jakby w ogóle nie wiedziała, o co chodzi.
     - Bo jakąś taką dziwną minę masz.
     - Nie można mieć dziwnej miny?
     - No można – odparła Alex, odrobinę już zniecierpliwiona i być może nawet podirytowana.- Ale zawsze jest jakiś powód.
     - Poprztykałam się ze Zbyszkiem – rzuciła Aga, też już odrobinę zirytowanym głosem.
     - O co? – drążyła Bielecka.
     - O ciebie! Zadowolona!?
     - Ej, ej, ej! To nie jest moja wina! Mogłaś wcale z nim nie gadać o mnie!
     Agata westchnęła, od razu przygasając.
     - Masz rację – wydusiła po chwili, bo faktycznie tak było; to nie była jej wina, ze Bartman reagował tak, jak reagował.- Tylko najbardziej to chodziło o to, że jego nie obchodzi to, co dla mnie jest ważne.
     - Ale nie ze wszystkim tak jest, prawda? Inne rzeczy, ważne dla ciebie, go interesują, tylko ja po prostu nie, więc z nim o mnie nie gadaj nigdy i spokój będzie. Ja przeżyję. Ważne, że sobie nie dogryzamy już, nie? – spróbowała się uśmiechnąć i nawet jej to wyszło. Blady to był uśmiech, ale jednak jakiś.- A teraz chodź może lepiej po te bagaże, bo nam zwieją… - Aleksandra poklepała jeszcze przyjaciółkę lekko po ramieniu.
    - Z bagażami właśnie mamy mały problem… - usłyszały za plecami głęboki głos Łukasza Żygadło; momentalnie odwróciły się w jego stronę z wyraźnie pytającymi spojrzeniami, a ten jedynie podniósł rękę i wskazał na kierownika.- Właśnie mówił, że część się gdzieś poplątała, bo wrzucili nie do tego samolotu.
     - Zajebiście – mruknęła Borkowska, od razu ruszając w stronę taśmy i dosłownie ciągnąc za sobą Bielecką.- Co się szczerzysz? – naskoczyła na Ignaczaka stojącego przy taśmie faktycznie z szerokim uśmiechem na twarzy.
     - Bo torby nie mam – odpowiedział, jakby zupełnie nie dosłyszał jej niezbyt przyjemnego tonu.
     - Świetny powód do radości, no naprawdę – mruknęła ironicznie.
     - Do radości może nie, ale rozpaczać też nie ma co, więc się uśmiechnij, dziewczyno, bo ci zostanie taka skwaszona twarz i Zibi cię nie będzie już chciał – wyrecytował nadzwyczaj szybko, po czym od razu się odwrócił, nie pozwalając Agacie odpowiedzieć- Kurek! Masz swoją torbę i te twoje szczęśliwe majtki? Jak nie, to z Brazylią przegramy, hańba będzie! – i poleciał gdzieś w tamtą stronę.
     Bielecka zachichotała i nawet na twarzy Borkowskiej pojawił się jakiś tam słaby uśmiech. Wprawdzie ta pierwsza powinna być bardziej niemrawa i cały czas chodzić naburmuszona, ale strategia „odsuwamy wszystko od siebie” działała nadzwyczaj dobrze. Zupełnie nie myślała o pewnych rzeczach i było w porządku, nie trzeba się było niczym przejmować i można było zachowywać jak na co dzień. Jeszcze tylko kilka dni i wrócą do domu, do Bułgarii przecież nie musiały już jechać.
     - Moja jest – odezwała się po jakimś czasie, dostrzegając swoje nazwisko przy jednej z walizek i, jak zawsze, cztery razy upewniła się jeszcze, ze jest tam napisane Bielecka, nie Bielecki.
     - Mojej nie ma – wyjęczała Agata, latając w tę i z powrotem wzdłuż taśmy.- No nie ma! Zajebiście, kurwa!
     - Nie klnij, dziecino – odezwał się przechodzący akurat Możdżonek.
     - Jak mam, kur…
   - Hej, hej, cicho! – Alex podleciała do przyjaciółki.- Damy radę, mamy laserowe szminki, już zapomniałaś? Sama mi to powiedziałaś pierwszego dnia – Agata sapnęła.- U mnie jest kilka twoich rzeczy, tak jakoś zgarnęłam odruchowo, będziesz miała coś. Kosmetyczka?
     - Mam przy sobie – tak, w tym momencie obie odetchnęły z ulgą, bo bez kosmetyczki byłby tragedia i to dosłownie.
     - No, to nie jest źle. Większość przecież się znajdzie u mnie. Spodnie tylko… To widzisz, będzie okazja…
     - … do zakupów! – i przybiły sobie piątkę. A co.
    

     Jedno wielkie wkurwienie. Takimi słowami, powtarzając za byłym piłkarzem reprezentacji Polski, znanym głównie z bycia mężem (już byłym) jednej z czołowych polskich celebrytek, można określić stan, w jakim aktualnie znajdowała się właśnie Agata Borkowska. Ogólnie ten dzień od samego początku nie należał do jej Top 10; najpierw ekspresowe pakowanie w Brazylii, potem uciekający im sprzed nosa samolot, kłótnia Dzika z Alex i spina z Bartmanem. Jakby tego było mało, do kolekcji zaginął jeszcze jej bagaż. No gorzej chyba być już nie może…
     - Gdzie mi tu po nogach deptasz?! – rozdarł się i to zupełnie nie tak cicho Pit, skacząc na jednej nodze.
     - A bo się pałętasz – mruknęła jedynie, mrużąc oczy i zarzuciła sobie torebkę na ramię.
      Dziękowała w duchu Bogu, że jej kosmetyczka znajdowała się na dnie przeogromnej torby, przywiezionej przez rodziców z wakacji we Włoszech (ach, ten Mediolan…). Fakt faktem, w walizce został balsam, krem pod oczy i peeling o zapachu kiwi, ale ich brak akurat mogła przeżyć. Przecież w Finlandii na pewno są jakieś drogerie, w których będzie mogła się zaopatrzyć. Na karcie coś tam jeszcze jest, więc może sobie pozwolić na małe zakupy, a co!
     Ustawiła się grzecznie między Aleksandrą, maltretującą jej odtwarzacz a Kosokiem, po którego minie można było wywnioskować, że jedyną rzeczą o jakiej marzy, to hotelowe łóżko ze świeżutką, pachnącą pościelą i bez większego entuzjazmu wpatrywała się w menedżera, tłumaczącego łamanym angielskim recepcjonistce, dlaczego pojawili się z kilkugodzinnym opóźnieniem. Bartman był gdzieś z tyłu; słyszała, jak przekomarza się z Igłą, czuła zapach jego perfum, ale nie była w stanie spojrzeć w jego stronę. Wciąż była wściekła na niego za to, co powiedział w samolocie i w żadnym razie nie mogła przyznać, że miał w pewnym sensie rację. Była kobietą, a w jej mniemaniu kobiety zawsze, nawet gdy nie miały racji, nie mogły się do tego przyznać. Ot, taka natura.
     - Jak tam, Chip? Twój bagaż też zaginął, nie? – rzucił Ruciak, stając obok niej.
     - Ja pierdzielę, nie gadaj, że twój też? – przyjmujący uniósł lekko lewą brew i skinął głową.
     - Taaak, i co w związku z tym? – zapytał, odrobinę zdziwiony zainteresowaniem Agi jego bagażem.
     - A bo liczyłam, że pożyczysz mi te bokserki w misie. No, wiesz, te z Kanady – wyszczerzyła się głupio, poruszając znacząco brwiami, a stojący z tyłu Piter, przywołując w pamięci ich pierwsze spotkanie na balkonie, automatycznie zachichotał.
     Michał plasnął sobie dłonią w czoło, zastanawiając się, dlaczego właściwie nie ma normalnych znajomych i rozejrzał się, by znaleźć kogoś, komu mógłby się wyżalić. Doprawdy, Agata Borkowska nie była w pełni normalną osobą i od tej pory postanowił unikać jej. Ten cały związek z Bartmanem naprawdę źle na nią wpływał, bo przecież na początku była w miarę normalna.
     - Zbysiaczek?! – w holu rozniósł się pisk i zanim zdążyła obrócić się, burza blond kołtunów leciała w stronę atakującego z dzikim piskiem.
     Zielone oczy Borkowskiej wyglądały, jakby za sekundę miały wyskoczyć z orbit, a rozdziawione przy tym usta sprawiały, że, zazwyczaj śliczna twarz, wyglądała teraz co najmniej idiotycznie. Przypatrywała się, jak ta dziwna istota przypominająca trolla, wskakuje w aktualnym momencie na JEJ chłopaka i składa tuziny pocałunków na jego twarzy. Wszystko odbywało się jakby w zwolnionym tempie; czuła się, jakby wpatrywała się w tą scenę od kilkunastu minut, chociaż minęło raptem kilkadziesiąt sekund.
     - Dominika? Co ty tutaj robisz? – Zbigniew postawił ją na nogi i cofnął się o krok. W dalszym ciągu uśmiechał się do blondynki, jakby to, że Aga stała raptem kilka metrów dalej, kompletnie go nie obchodziło.
     - Pracuję – odpowiedziała, jakby nigdy nic.- Mam praktyki właśnie dzięki temu, że jest liga światowa, a że padło akurat na Finlandię… - no tak, Zibi automatycznie sobie przypomniał, że przecież stojąca przed nim dziewczyna studiowała jeszcze fizjoterapię, kiedy ostatni raz się widzieli.- No a jak się dowiedziałam, że przyjedziecie, to posprawdzałam kilka rzeczy i naprawdę liczyłam na to, że się spotkamy… - uśmiechnęła się w sposób wyraźnie sugestywny.
      - Kto to, do cholery, jest? – Agata za plecami usłyszała głos przyjaciółki, nawet w jakiś sposób oburzony i kiedy już zaczęła trzeźwo myśleć, to dotarło do niej, że pewnie obie myślą o tym samym, jak to dwie rude głowy miały już w zwyczaju.
     I taka była prawda. Obie właśnie myślały o tym, ze niezależnie od tego, z kim Bartman właśnie rozmawiał, powinien tego kogoś Borkowskiej przedstawić. Zwłaszcza, ze ewidentnie się znali wcześniej. I nie miało tu znaczenia nawet to, że kilka godzin wcześniej odrobinę się pokłócili. Ale tego nie zrobił i to się właśnie Adze nie podobało. Aleksandrze również, ale to przecież nie jej sprawa.
     Ale nikt nie raczył odpowiedzieć też na pytanie zadane przez Bielecką, więc niczego się nie dowiedziały.
      - Zaskoczyłaś mnie – odezwał się po chwili Zbyszek i Aga już się ucieszyła, że teraz sobie o niej przypomni i wszystko będzie w porządku.
     - To przecież dobrze – zauważyła Dominika.- Gdybyś wiedział, że tu będę, to pewnie byś próbował za wszelką cenę mnie unikać, a teraz nie możesz i… - nie dopowiedziała nic więcej, Aga nie dowiedziała się, co miało nastąpić po „i”, bo po wypowiedzeniu tej jednej samogłoski blondyna przysunęła się ekspresowo do atakującego, wspięła na palce i przykleiła do jego ust.
     A najgorsze było to, że Zbyszek jej nie odepchnął. I że Agata nie mogła nic zrobić, nawet się ruszyć, choć powinna od razu tam podbiec i zacząć wrzeszczeć, a dłoń Aleksandry na jej łokciu, która miała ją zatrzymać w miejscu, tak naprawdę była zbędna, bo Borkowska po prostu wrosła w podłogę z zaskoczenia.
     Czyli jednak mogło być gorzej.
___

tak się zastanawiałyśmy...

chcecie, abyśmy odpowiadały na pytania w komentarzach, jeśli je zadacie w swoich? czy może odpowiadać na końcu kolejnej notki? albo może utworzyć specjalną zakładkę do zadawania pytań?

(osobiście myślimy, że trzecia opcja jest najlepsza, ale od Was to zależy.)