30. Wiesz, że Kanał Augustowski jest dłuższy od Kanału Panamskiego?

Dean Winchester to jest jednak seksowna bestia i z każdym kolejnym sezonem Supernatural wygląda coraz lepiej. Do tego jest mega pociągający, gdy mówi te swoje ,,awesome” albo ,,son of a bitch”. Agata po raz kolejny cofała scenę, w której jej ulubiona postać ucina głowę jednemu z tych wrednych Lewiatanów, kiedy to do pokoju wpadła roztrzęsiona przyjaciółka. Włączyła pauzę, bo przecież Aleksandra była ważniejsza od tych przebrzydłych potworów.

- Jesteś zadowolona z siebie? – Bielecka skrzyżowała ręce na piersiach i posłała Adze nienawistne spojrzenie. Na początku pomyślała o tym, że ma pretensje o to, że nie poczekała na nią z kolejnym odcinkiem serialu; przecież obie szalały na punkcie Winchesterów, a dzień w którym pojawiał się nowy odcinek był zawsze uroczyście celebrowany bezcukrową Coca Colą i serowym popcornem z Biedronki. – Pytam, czy jesteś zadowolona z tego, że dzięki tobie zrobiłam z siebie idiotkę przed całą reprezentacją? – nie płakała. Była wściekła, ale nie płakała.

- Co? – mruknęła Agata, zamykając laptopa. – Niby dlaczego zrobiłaś z siebie idiotkę? I co ja mam z tym wspólnego?

Przez myśl przeszło jej, że Igle, Kurasiowi albo innemu nicponiowi znowu zebrało się na żarty i zrobili jej jakiś kawał, który przeznaczony był dla Borkowskiej. Tutaj nikt nie był bezpieczny; nieraz zdarzyło się, że i sam Anastasi przez pół dnia szukał swojego telefonu albo Kaczmarczykowi w miejsce statystyk powklejali losowania Dużego Lotka z ostatniego miesiąca, do momentu aż nauczył się zapisywać je w kilku miejscach.

- Wyjaśniła się sprawa numeru, wyobraź sobie. Po co było kłamać? Nie mogłaś od razu powiedzieć, że Kubiak chce porobić sobie jaja?! Razem byśmy się pośmiali – gdyby teraz krzyknęła, byłoby to jakieś takie łatwiejsze do przyjęcie, bo całkiem podobne do Aleksandry i adekwatne do sytuacji. Ale powiedziała to cicho, spokojnie i z aż nazbyt wyczuwalną ironią w głosie. Kopnęła przy okazji lekko kapcie należące do przyjaciółki.

- A pomyślałaś może, że on nie chciał zrobić sobie jaj, tylko bał się podpisać, bo pewnie to ty zrobiłabyś z niego idiotę? Chciałam wam jakoś pomóc, bo sami byście prędzej pozabijali się niż doszli do jakiegokolwiek konsensusu – Borkowska, widząc ironiczną minę przyjaciółki, podniosła się z łóżka i zmierzyła Bielecką przeszywającym spojrzeniem. – Zawsze taka jesteś! Sama wszędzie się mieszasz w moje sprawy, a gdy działa to w drugą stronę, robisz z siebie wielce pokrzywdzoną.

- Niby kiedy się wmieszałam w twoje sprawy? – nakreśliła palcami cudzysłów. – I nie odwracaj teraz kota ogonem! Wszystko razem zaplanowaliście – wycelowała w nią palec, zakończony pomalowanym na granatowo paznokciem. – Po to była ta cała szopka, by przekonać mnie do niedzwonienia na ten numer przy wszystkich, tak? Jak mogłaś mi to zrobić?! Ty, która nazywałaś się moją przyjaciółką…

- Alex, zluzuj majty. Przecież nic takiego naprawdę się nie wydarzyło – Agata chciała załagodzić nieco sytuację. Wiedziała, że będzie dym, ale nie przeczuwała, że aż do takiego stopnia. Zrobiła krok w jej stronę, by przytulić ją i grzecznie przerosić, a potem włączą sobie kolejny odcinek Nie z tego świata i będą rozwodzić się nad urodą starszego z braci, ale Bielecka cofnęła się. – Co ty wyprawiasz? – zazwyczaj duże oczy Agi, zrobiły się jeszcze większe, przez co wyglądała, jakby miała dość spory wytrzeszcz. – Co…

- To koniec, Agata. Przegięłaś pałę tym razem – Bielecka zaczęła w pośpiechu pakować swoje rzeczy. – Cały ten wyjazd i tak był do bani, nie myślałam tylko, że skończy się na nim coś, co obie miałyśmy najważniejsze w życiu… - zmięła reprezentacyjną koszulkę i wrzuciła ją do walizki. – Chociaż nie wiem, czy ja jestem dla ciebie najważniejsza. Przecież masz teraz tego swojego siatkarzyka i czeka was sielanka w tym cholernym Rzeszowie. Uważaj tylko, żeby nie kopnął cię w dupę, jak te wszystkie panny przed tobą.

- Uważaj na to, co mówisz! – wrzasnęła Borkowska. – Nie masz prawa mówić tak o Zbyszku!

- Bo co? Jesteś z nim tylko i wyłącznie dzięki mnie – fuknęła w jej stronę, zbierając ostatnie drobiazgi. – Oficjalnie zrywam naszą przyjaźń!

- No i dobrze, nie potrzebuję cię – powiedziała Agata, czując, że w tym momencie pęka jej serce.

- I wtedy, wyobrażasz to sobie, powiedziała, że zrywa naszą przyjaźń!

- Nerwy ją poniosły – mruknął Zbigniew znad gazety, nawet nie odrywając wzroku od tekstu.

- Ty mnie w ogóle słuchasz? – Agata się zirytowała.- Obchodzi cię, co mówię? – przecież właśnie mu się żali, sprawa jest poważna, a on nawet na nią nie spojrzał, tylko czyta jakiś głupi artykuł.

- Oczywiście, że tak – znów mruknął, takim trochę obojętnym głosem.- Wiesz, że Kanał Augustowski jest dłuższy od Kanału Panamskiego?

- Że co?! – Agata praktycznie krzyknęła, zaraz jednak zorientowała się, że nie należy przesadzać, wiec trochę przystopowała. - Ja ci właśnie mówię, że się pożarłam z Alex i zerwała naszą przyjaźń, a to jest naprawdę okropne i nie wiem, co mam zrobić, a ty masz to w dupie i jeszcze o jakichś kanałach mi gadasz!

- Proszę cię, nie zaczynaj.

- Czego mam nie zaczynać znowu?!

- Właśnie tego. Uspokój się trochę. Mówię ci, nerwy ją poniosły. Uspokoi się, pomyśli i przyjdzie.

- Nie przyjdzie! Nie rozumiesz, ona powie…

- Bardzo dobrze rozumiem – przerwał jej Zbyszek, w końcu odkładając gazetę.- Okłamałaś ją, to się wściekła. Dziwisz się?

Borkowską w tym momencie zatkało. Stała tak chwilę, nic nie mówiąc, jedynie wpatrując się w Bartmana szeroko otwartymi oczami, w których było widać tylko i wyłącznie szok. Co też mu strzeliło do głowy, żeby wygadywać takie rzeczy? Przecież powinien ją teraz wspierać, a nie być przeciwko! Potrząsnęła w końcu głową, siadając na brzegu łóżka, na którego drugim końcu siedział Zbyszek. Do tej pory chodziła po pokoju, jakby to miało jej pomóc w poradzeniu sobie ze złością. Skutku nie odniosło, irytowało tylko Zbigniewa, który jednak starał się nie zwracać uwagi na to chodzenie Agi, skupiając się na gazecie.

- Okłamałam ją, bo chciałam, żeby się w końcu dogadała z Kubiakiem…

- Ale okłamałaś – brzmiało brutalnie, ale ktoś musiał Agacie o tym powiedzieć; padło na Zbyszka, skoro ta rola nie przypadła w udziale Aleksandrze.- A pytała cię jeszcze kilka razy, czy na pewno nie wiesz, czyj to numer. I wierzyła ci, że nie wiesz. Ufała. A ty kłamałaś dalej.

- No bo…

- Nie tłumacz się, naprawdę. Ona zareagowała trochę przesadnie, fakt, ale po prostu zawiodłaś jej zaufanie. Później jej przejdzie, ale to nie zmienia faktu, ze zachowałaś się nie w porządku. I zrobiła przez to z siebie idiotkę – choć idiotkę to robiła z siebie całkiem często, zamiennie z histeryczką, ale tego akurat nie zamierzał teraz mówić. Mimo wszystko, jakoś tam Bielecką rozumiał, bo gdyby Kubiak mu wyciął taki numer z okłamywaniem w żywe oczy, to też by się pewnie nieźle wściekł na niego.

- Myślałam, że będziesz po mojej stronie – stwierdziła Agata z wyrzutem.

- Ale ja jestem po twojej stronie! – zapewnił ją od razu.- Ktoś ci jednak musiał powiedzieć, ze źle zrobiłaś. Chyba nie powinienem tylko cały czas grzecznie przytakiwać, nie?

- No na pewno nie, na co mi pantoflarz? – lekko, bo lekko, właściwie bardzo leciutko, ale jednak się uśmiechnęła.

A Zbyszek od razu owy uśmiech odwzajemnił. A potem bezczelnie zajrzał do gazety.

- Wiesz może, co się stanie, jak umrze królowa Elżbieta? Tragedia jakaś będzie, nie? – chyba to właśnie wyczytał w tym samym artykule, ale Agata już się nie wściekała.

Pokręciła tylko głową z politowaniem.

A może faktycznie powinna się zastanowić, co się stanie, gdy królowa brytyjska kopnie w kalendarz? Brytyjczycy chyba będą musieli zmienić słowa hymnu…

Hotelowy schowek dobry na kłótnię z ojcem, chłopakiem, a teraz także – jak się okazało - idealny po scysji z przyjaciółką.. W sumie to już z byłą przyjaciółką, bo równo czterdzieści dwie minuty temu ostatecznie zakończyła się jej przyjaźń z Agatą Borkowską. Szkoda tylko, że nie miała takiego w domu; wtedy bez problemu mogłaby schować się przed mamusią pseudo artystką, wiecznie zmęczonym ojczymem i tą bandą rozwrzeszczanych dzieciorów Po raz kolejny zaniosła się od łez i wysmarkała głośno nos w skrawek papierowego ręcznika, leżącego na metalowej półce. Nic do niej nie docierało; czuła się jak obserwator, a nie jak ktoś, kto przed kilkudziesięcioma minutami zakończył coś, co wydawało się być wieczne. Ktoś kiedyś powiedział o nich, że są rozdzielonymi siostrami syjamskimi i chyba nic nie byłoby w stanie ich rozdzielić. Ciekawe co powiedziałaby ta osoba w tej chwili?

Coś zachrobotało i do tego maleńkiego pomieszczenia, stanowiącego jej tymczasowe schronienie, wpadło jasne światło. Skuliła się w sobie, wciskając głębiej między kij od szczotki i mopa, wpadając głębiej w wiaderko, gotowa walczyć z panią sprzątaczką o narzędzia. Widząc jegomościa, który zakłócił jej błogi spokój, zaklęła cichutko, pośpiesznie wycierając twarz z łez.

- Tak żem czuł, że tu będziesz – drzwi otworzyły się szerzej i pojawiła się w nich sylwetka Michała Kubiaka z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Mogłabyś wymyślić coś bardziej wyrafinowanego, no naprawdę – wszedł do pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi, uprzednio sprawdzając, czy nikt niepożądany nie kręci się w pobliżu.

- Wypierdalaj stąd, Dziku. Jakbyś chciał wiedzieć, nie jesteś tu mile widziany. Pierwsza zaklepałam schowek, więc jest mój – starała się ukryć twarz w dłoniach, by nie widział jej podpuchniętych od łez oczu. Przewrócił jedynie oczyma, stając w bezpiecznej odległości.

- Agata powiedziała mi, co się stało. Właściwie nie musiała nic mówić, bo widząc ją zaryczaną w progu naszego pokoju, domyśliłem się, co mogło się stać – Kubiak przykucnął obok niej i położył dłoń na jej ramieniu. – Ja wiem, że masz do niej ogromne pretensje, do czego masz oczywiście prawo i nikt tego nie neguje.

- Co cię to obchodzi w ogóle? – burknęła Aleksandra, odrzucając jego rękę. Poczuła przypływ złości i jedyną rzeczą, którą chciała teraz zrobić, było zdzielenie Kubiaka szczotką po głowie. To wszystko przez niego, bo odkąd go poznała, zaczął się ten horror; przez te nieustanne konflikty, ledwo poznawała samą siebie. – Wynocha mi stąd!

- Zawsze taka jesteś; ciągle na kogoś wrzeszczysz i nie dasz sobie niczego wytłumaczyć, mimo tego, że mogłoby to wyjść ci tylko i wyłącznie na dobre – niewzruszony Michał, złapał ją za twarz i zmusił do popatrzenia na siebie. Niechętnie skierowała na niego wzrok, boleśnie przegryzając sobie wargi, ażeby nie wygarnąć mu wszystkiego, co o nim myśli. – To moja wina, ja tutaj namieszałem i muszę stanąć na głowie, żeby was pogodzić. Zanim znowu odstawisz jakiś cyrk, musisz wiedzieć, że to ja poprosiłem Agatę, żeby pod żadnym pozorem nie wydała mnie z tym numerem. Wiem, że zachowałem się jak gimnazjalista, ale ja naprawdę chciałem z tobą porozmawiać w swoim czasie. Musiałem najpierw wybadać jakoś grunt, a to wydawało mi się najlepszym sposobem.

- To nie tłumaczy tego, że mnie okłamała. Prosto w oczy sprzedawała mi tanie kity. To mnie najbardziej boli, wiesz? – wybuczała Bielecka, wpatrując się w michałowe tęczówki. – Tak nie zachowują się prawdziwe przyjaciółki…

Kubiak westchnął głęboko. Wiedział, że ta rozmowa nie będzie należała do najłatwiejszych, ale musiał zrobić wszystko, by pogodzić dziewczyny. Przecież gdyby w końcu zebrał się w sobie i porozmawiał z Alex jak przystało na prawdziwego faceta, nie wyszłaby ta cała niezręczna sytuacja.

- Pamiętasz, jak Aga darła koty ze Zbychem w Kanadzie, zanim dotarło do tych dwóch głąbów, że nie mogą bez siebie żyć? Albo to, co działo się, po tej sytuacji z blondzią? Też wtedy nie byłaś fair w stosunku do Agaty, bo ciągle coś tam mieszałaś, żeby w końcu doszli do konsensusu, nie? Więc nie powinnaś zrywać przyjaźni po czymś takim. Przemyśl to, Aleksandro. Mnie osobiście byłoby szkoda marnować tak fantastycznej relacji przez jedną głupotę.

- Wujek dobra rada? – uniosła brew i zmierzyła go przeszywającym spojrzeniem.

- Nie. Ktoś, komu zależy, żebyś przestała unosić się dumą i nie zaprzepaściła czegoś, co może trwać całe życie. Wiem, że między nami niczego raczej nie będzie, więc zależy mi na tym, żebyś miała chociaż Agatę – wciągnął głęboko powietrze i otworzył drzwi. – Proszę, przemyśl to jeszcze raz i podejmij właściwą decyzję.



__________________________________

Okrągła trzydziestka.
Informację na temat nowości znajdziecie tutaj.
Kibicujmy naszym drużynom w Final Four. Szczególnie Skrze.